Ανίκανοι, αλλά τουλάχιστον τίμιοι...

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Κάποια απογεύματα Σαββάτου, στα λίγα - ελάχιστα παιχνίδια που τότε έδειχνε η ελληνική τηλεόραση, μαθαίναμε για την Τότεναμ, την Εβερτον, μια χρονιά για την Ιπσουιτς και πάει λέγοντας. Πάντα στο παλιό Γουέμπλεϊ, πάντα σε γεμάτες εξέδρες, πάντα χωρίς να καταλαβαίνουμε αν τελικά πίσω από όσους βρίσκονταν σε αυτές υπήρχαν καθίσματα ή τσιμέντα. Λογικό, με τόσο κόσμο, πού να το διακρίνεις; Οχι πως είχε και σημασία...

Αυτός ο θεσμός, του Κυπέλλου Αγγλίας, είναι ο αρχαιότερος στην ιστορία του αθλήματος. Τον έφτιαξαν με αγάπη για το ποδόσφαιρο κι εμείς τον πήραμε και τον καταντήσαμε παρωδία. Οχι μόνο φέτος, εδώ και χρόνια. Αλλά ειδικά για τη φετινή σεζόν, για σκεφτείτε την εικόνα που επιστρέφουμε σε αυτούς τους ανθρώπους με τον τελικό που ως χώρα συνολικά, όχι μόνο ως ποδοσφαιρική αρχή αλλά πλέον και ως κυβέρνηση, αποφασίσαμε να κάνουμε.

Τελικός, λοιπόν, κεκλεισμένων των θυρών. Προσωπικά μου διαφεύγει τελικά ο λόγος. Η απόφαση λήφθηκε με γνώμονα την αδυναμία μας ως χώρα να εξασφαλίσουμε την ομαλή διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα; Αν είναι για αυτό, τουλάχιστον είμαστε τίμιοι να δηλώνουμε δημοσίως την ανικανότητά μας.

Είναι όμως για αυτό; Διότι η απόφαση για έναν τελικό χωρίς κόσμο, χωρίς καν μαθητές που θα ήταν εξ' αρχής λάθος διότι θα υπήρχε ο φόβος να βάλουμε μικρά παιδιά να πλακώνονται μεταξύ τους για λάθη "δικά μας", μοιάζει περισσότερο να εξυπηρετεί τελικά το γινάτι, παρά την ουσία. Εκτός αν για κάποιο λόγο είναι επικοινωνιακά και πολιτικά βολικό να τρέφουμε αυταπάτες ότι κάτι άλλαξε στο ποδόσφαιρό μας, οπότε πάμε να "παίξουμε".

Δεν ξέρω πραγματικά αν στις μέρες μας μπορούμε να κάνουμε με ασφάλεια έναν αγώνα ΑΕΚ - Ολυμπιακός με κόσμο και από τις δύο ομάδες. Δεν ξέρω καν αν μπορούμε να τον κάνουμε με ασφάλεια έχοντας μόνο αυτές τις 250 προσκλήσεις για την ΕΠΟ και τις από 30 για κάθε ομάδα. Και με τους... πόσοι θα είναι δημοσιογράφους από την κάθε πλευρά.

Αν, όμως, υπάρχει αμφιβολία για το αυτονόητο, τότε ποιο νόημα έχει η κουβέντα μας για τους φιναλίστ, τον τελικό νικητή, το τι θα δούμε στον αγωνιστικό χώρο του ΟΑΚΑ. Ποιο το νόημα να υπάρχει κουβέντα συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο...

Οσο για το διαιτητή, πώς δεν σκέφτηκε κανείς να τον διευθύνει ο Χιου Ντάλας; Και ξένος και με εργασιακή σχέση με την ΕΠΟ. Και Βρετανός. Που σημαίνει ότι πιθανότατα και ο ίδιος τις ίδιες παραστάσεις και εικόνες από τα "αγαπημένα μας Σάββατα των τελικών" θα έχει στο μυαλό του όταν θα αναφέρεται σε έναν τελικό Κυπέλλου. Αρα, τουλάχιστον εκείνος θα τον σεβόταν...